Monthly Archives Wrzesień 2015

Miguel Ángel Moratinos sprawował tą funkcje na podstawie wspólnego działania od grudnia 1996 r. Kolejne wspólne działania przedłużały okres sprawowania przez niego funkcji, aż do przekazania jej następcy w 2003 r. Oprócz Specjalnego Wysłannika Rada UE mianowała w 1997 r. Doradcę wspierającego Władze Autonomii Pales ryńskiej w walce z terroryzmem, który jednocześnie monitorował implementację wspólnego działania dotyczącej tej kwestii. Joint Action of 29 April 1997 adopted by the Council on the basis of Article J.3 of the Treaty on European Union on the establishment of a European Union assistance programme to support the Palestinian Authority in its efforts to counter terrorist activities emanating from the territories under its control, O.J. 1997. L 120, s. 2-3. Funkcję tę sprawował Nils Eriksson do maja 2002, kiedy to wspólne działania przestało obowiązywać. Council Decision of 6 July 1999 concerning the extension of joint action 97/289/CFSP on the establishment of a European Union assistance programme to support the Palestinian Authority in its efforts to counter terrorist activities emanating from the tenitones under its control, OJ. 1999, L 171, s. 1.

Członkowskich Wspólnoty. W ten sposób Francja, utrzymała uprzywilejowane traktowanie na swoim rynku towarów marokańskich i tunezyjskich.

Na przestrzeni pięciu lat od wejścia w życie Traktatu Amsterdamskiego wskazywano nowe regiony wobec, których UE powinna przyjąć wspólną strategię. W pierwotnych założeniach jako czwarty region, który miał być objęty wspólną strategią wymieniano Zachodnie Bałkany114. Pro-

Konkretyzując instrumenty oraz środki Rada Europejska wzywała do przeglądu istniejących działań, programów, instrumentów, polityk. Zająć tym się miała Rada, Komisja i państwa członkowskie w zakresie ich kompetencji i zdolności. W założeniu chciano utrwalić spójność innych form aktywności ze wspólną strategią. W miejscach, gdzie występowały rozbieżności miano wprowadzić niezbędne regulacje w możliwie najszybszym czasie. Ponadto Rada Europejska kładła nacisk na pełne wykorzystanie istniejącego instrumentarium, a w szczególności instrumentów PCA. Czytając ten fragment odnosi się wrażenie, że koncepcyjnie metody działań przypominają „pospolite ruszenie”. Niewątpliwie, żeby osiągnąć stawiane w strategii cele, potrzebne były bardziej szczegółowe zalecenia. Zwracał na

Rada Europejska z Kopenhagi w grudniu 2002 r. zadecydowała, że w braku porozumienia między dwiema częściami wyspy, zastosowanie acquis communautaire w stosunku do północnej części wyspy będzie zawieszone do czasu podjęcia odmiennej decyzji przez Radę Europejską działającą jednomyślnie na wniosek Komisji Europejskiej. Jednocześnie zachęcono Komisję Europejską do podjęcia działań na rzecz promocji rozwoju gospodarczego północnej części Cypru tak, by zbliżyć ją do Unii Europejskiej. Stosowny program w tej sprawie został przyjęty w czerwcu 2003 r.31 W kwietniu 2004 r. grecka część wyspy odrzuciła w drodze referendum plan zjednoczenia z turecką częścią, przy czym Turcy cypryjscy głosowali za przyjęciem planu zjednoczenia. Z dniem 1.5.2004 r. grecka część Cypru stała się członkiem UE, a turecka część wyspy pozostała poza UE.

Jednym z wielu przykładów jest stanowisko Prezydencji w imieniu UE w sprawie wyborów w Czeczenii w 2003 r. Na koniec tego typu deklaracji umieszczano zazwyczaj zdanie, że kraje kandydackie przyłączają się do unijnego stanowiska wymieniając je wszystkie w kolejności alfabetycznej. Wzmocnienie zasad prawa oraz instytucji publicznych miało być realizowane poprzez wspieranie i zachęcanie do koniecznych reform instytucjonalnych, w celu stworzenia nowoczesnej oraz efektywnej administracji. Wobec zapowiedzi prezydenta Putina z września 2004 r., reform administracyjnych polegających głównie na centralizacji władzy, powstaje wątpliwość czy pojęcie „nowoczesna i efektywna administracja”, ma to samo znaczenie po obu stronach dialogu UE-Rosja. Bez względu czy rozważa się funkcjonowanie egzekutywy, legislatury czy judykatury albo czy rozpatrywane są kwestie na poziomie federalnym, regionalnym czy lokalnym. Wydaje się, że w trakcie realizowania proponowanych programów treningowych dla młodych polityków i pracowników służby cywilnej obie strony powinny na wstępie zrewidować swoje poglądy na katalog pojęciowy.

Dopiero po pięciu latach w styczniu 2003 r. dziennikarz został oczyszczony w sądzie cywilnym ze stawianych mu zarzutów szpiegostwa i opuścił więzienie. racji Rosyjskiej, którzy ubiegają się o azyl polityczny. Zresztą katalog wspólnych wyzwań raczej skupia się na problemach, które są bardziej żywotne dla UE niż Rosji. Te przykłady ilustrują, jak trudno było osiągnąć „Zasadnicze cele” wspólnej strategii.

Umowa o współpracy między Europejską Wspólnotą Gospodarczą i Republiką Libanu, O.J. 1978, L 267, s. 2. ski. Dotąd jedenaście państw członkowskich ratyfikowało umowę. Żadne z nowych państw członkowskich’15 jeszcze nie ratyfikowało umowy stowarzyszeniowej z Libanem. Do czasu zakończenia procesu ratyfikacyjnego obowiązywać będzie Tymczasowa umowa stowarzyszeniowa, która weszła wżycie 1.3.2003 r. Umowa stowarzyszeniowa z Libanem składa się z części dotyczących takich dziedzin, jak: dialog polityczny, rolnictwo, przetwórstwo rolne, wolny handel produktami przemysłowymi, ustawodawstwo handlowe, zasady pierwotnego i regionalnego łączenia produkcji46, współpraca ekonomiczna i współpraca sądowa47.

Zaangażowanie UE w proces pokojowy na Bliskim Wschodzie referuje: B. Soeten- dorp, The F.U’s Involvement in the Isracli-Palcstinian Peace Process: The Building of a Visible International Identity, „European Foreign Affairs Review” 2002, Vol. 7, s. 283-295. który podobnie jak Specjalny Wysłannik funkcjonuje w strukturze instytucjonalnej Rady UE.

W kontekście oceny charakteru prawnego tego instrumentu pojawiają się wątpliwości. W doktrynie rzadko prezentowane są opinie, że wspólne strategie mogą tworzyć obowiązki prawne10. Takie opinie znajdują jednak potwierdzenie w szczegółowej analizie przepisów TUE. Cytowany powyżej art. 23 TUE jednoznacznie stwierdza, że istnienie wspólnej strategii jest warunkiem sine ąua non do zastosowania procedury większości kwalifikowanej przy podejmowaniu części decyzji, a więc tworzy w zdefiniowany sposób uprawnienie do działania dla Rady UE. Zatem powstaje wyjątek od zasady jednomyślności ustalonej w Maastricht dla U filaru11. Z kolei wart, 13 TUE zawarte jest zobowiązanie prawnie nałożone na Radę. W ust. 3 mamy do czynienia z normą imperatywną: „Rada […] powinna implementować je…” (wspólne strategie – S. R.). Należy to ocenić jako stworzenie bezwarunkowego obowiązku dla Rady UE do przyjęcia konkretnych decyzji wówczas, gdy Rada Europejska przyjmie wspólną strategię. Rada UE powinna bez obiekcji tak postępować ze względu na fakt, że sama rekomenduje wspólne strategie Radzie Europejskiej. Jednocześnie należałoby z tego wnioskować, iż wspólne strategie powinny dotyczyć kwestii, które już wcześniej musiały się znaleźć w agendzie Rady UE12. Konkludując takie rozumowanie można postawić tezę, iż Rada UE mając doskonały przegląd sytuacji w szybki i efektywny sposób może podejmować odpowiednie decyzje. Te dwie ogólne obserwacje uwypuklają znaczenie prawne wspólnych strategii. Niewątpliwie jednak wykorzystanie procedury podejmowania decyzji większością kwalifikowaną może w praktyce zostać poważnie ograniczone poprzez umieszczenie w art. 23 ust. 2 TUE treści tzw. kompromisu luksemburskiego. Glosowanie nie dochodzi bowiem do skutku, jeżeli członek Rady oświadcza, że z ważnych względów polityki krajowej, które musi określić, zamierza się sprzeciwić przyjęciu decyzji podejmowanej większością kwalifikowaną. Rada stanowiąc większością kwalifikowaną, może zażądać przedłożenia tej kwestii Radzie Europejskiej w celu podjęcia decyzji jednomyślnie13. Dalsze ograniczenie jest wprowadzone w tym samym ustępie in fine wyłączając jego stosowanie do decyzji mających wpływ na kwestie wojskowe lub polityczno-obronneH. Ta dwa ograniczenia w praktyce mogą całkowicie uniemożliwiać podejmowanie decyzji większością kwalifikowaną na podstawie wspólnych strategii.

Gdy w 1978 r. kardynał Karol Wojtyła został wybrany na 264 papieża Kościoła rzymskokatolickiego, intuicyjnie wyczuwało się, że ten akt wyboru „papieża ze Wschodu” może mieć skutki polityczne dla komunizmu nie tylko w Polsce, ale w całej Europie ‚Wschodniej37. Co prawda wtedy jeszcze – na przełomie lat 70. i 80. do nowego porządku w Europie było ciągle daleko. Istniał ZSRR, świat był dwubiegunowy, podzielony na wpływy Kremla i Waszyngtonu, które symbolizowały wrogie sobie pakty militarne: Układ Warszawski i NATO. W Europie symbolem podziału, nie tylko dwóch państw niemieckich, ale dwóch światów, był mur berliński.