data 18 września 2015
in UE
W kontekście oceny charakteru prawnego tego instrumentu pojawiają się wątpliwości. W doktrynie rzadko prezentowane są opinie, że wspólne strategie mogą tworzyć obowiązki prawne10. Takie opinie znajdują jednak potwierdzenie w szczegółowej analizie przepisów TUE. Cytowany powyżej art. 23 TUE jednoznacznie stwierdza, że istnienie wspólnej strategii jest warunkiem sine ąua non do zastosowania procedury większości kwalifikowanej przy podejmowaniu części decyzji, a więc tworzy w zdefiniowany sposób uprawnienie do działania dla Rady UE. Zatem powstaje wyjątek od zasady jednomyślności ustalonej w Maastricht dla U filaru11. Z kolei wart, 13 TUE zawarte jest zobowiązanie prawnie nałożone na Radę. W ust. 3 mamy do czynienia z normą imperatywną: „Rada […] powinna implementować je…” (wspólne strategie – S. R.). Należy to ocenić jako stworzenie bezwarunkowego obowiązku dla Rady UE do przyjęcia konkretnych decyzji wówczas, gdy Rada Europejska przyjmie wspólną strategię. Rada UE powinna bez obiekcji tak postępować ze względu na fakt, że sama rekomenduje wspólne strategie Radzie Europejskiej. Jednocześnie należałoby z tego wnioskować, iż wspólne strategie powinny dotyczyć kwestii, które już wcześniej musiały się znaleźć w agendzie Rady UE12. Konkludując takie rozumowanie można postawić tezę, iż Rada UE mając doskonały przegląd sytuacji w szybki i efektywny sposób może podejmować odpowiednie decyzje. Te dwie ogólne obserwacje uwypuklają znaczenie prawne wspólnych strategii. Niewątpliwie jednak wykorzystanie procedury podejmowania decyzji większością kwalifikowaną może w praktyce zostać poważnie ograniczone poprzez umieszczenie w art. 23 ust. 2 TUE treści tzw. kompromisu luksemburskiego. Glosowanie nie dochodzi bowiem do skutku, jeżeli członek Rady oświadcza, że z ważnych względów polityki krajowej, które musi określić, zamierza się sprzeciwić przyjęciu decyzji podejmowanej większością kwalifikowaną. Rada stanowiąc większością kwalifikowaną, może zażądać przedłożenia tej kwestii Radzie Europejskiej w celu podjęcia decyzji jednomyślnie13. Dalsze ograniczenie jest wprowadzone w tym samym ustępie in fine wyłączając jego stosowanie do decyzji mających wpływ na kwestie wojskowe lub polityczno-obronneH. Ta dwa ograniczenia w praktyce mogą całkowicie uniemożliwiać podejmowanie decyzji większością kwalifikowaną na podstawie wspólnych strategii.
czytaj dalej